شعری بسیار زیبا از اخوان.

گلبانک ز شوق گل شاداب توان داشت /

                                        من نوحه سرای گل افسرده خویشم /

شادم که دگر دل نگراید سوی شادی/ 

                                        تا داد غمش ره، بر سرا پرده خویشم /

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل /

                                       خون موج زد از بخت بد آورده خویشم /

گویند که: «امید و چه نومید!» ندانند/

                                        من مرثیه خوان وطن مرده خویشم /

( م- امید)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: