مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن 

         نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

زندگی تکرارِ زخمِ کهنه دیروز نیست 

         بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن ..

 همین که فهمید غـــــــــــم دارم آتش گرفت . . .
به خودت نگیر رفیق !!!!!
سیـــــــــــــ ــگارم را گفتم
.
.
.
هر جا که می بینم نوشته است :
” خواستن توانستن است ”
آتش می گیرم !
یعنی او نخواست که نشد ؟!

 تنم کویر خشکه چشام اسیرو بی تاب .

بیا و برکه ای شو تو این کویر بی آب.

دلم اسیره درده اسیر درد خاموش.

نذار بشم تو خشکی تو خستگی فراموش.

دلم میخواد که دریا بجوشه از صدامون.

تو گوش ابرها پر شه صدای خنده هامون.

دلم میخواد که بارون حدیث عشق ماشه.

قصه ما لالایی تموم بچه ها شه...

 ماه گرفتگی میشود،

وقتی که میخوابی …
بیداری هایت هم،
شق القمر است …

.

.

.

یه زغال برمیدارم دورت خط میکشم و مینویسم:
این بی معرفت دنیای منه !

 از غم خبری نبود اگر عشق نبود
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟
بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود
این دایره‌ی کبود، اگر عشق نبود
از آینه‌ها غبار خاموشی را
عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود؟
در سینه‌ی هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟
بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود
از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟

قیصر امین پور

 تلخ ترین حرف : دوستت دارم اما ...

شیرین ترین حرف : ... اما دوستت دارم

.

.

.

آغوشت ٬ علم را زیـر سوال می برد !

آنقدر آرامم میکند

که هیچ مُسکنی جایش را نمی گیرد . . .

 گذشته در چشمانم مانده است

عبور ثانیه ها ی رد شده در تمام نگاه هایم مشهود است

چشمانت را با شقاوت تمام به روی حقایق بستی

صبور میمانم و بی تفاوت می گذرم

که نفهمی هنوز هم دوستت دارم

 زمانی که جلوی تلفن های عمومی صف می کشیدند

عشق ها با ارزشتر بود
از این روز ها که
پشت خطی ها صف می کشند…..!!

.

.

.

بــرایِ خــودم . . .مـَـردی شـُـده ام بــی صــدا گــریــه مــیــکــنــم ایــن روزهــا در ســکــوتِ ســرســخــتِ دنــیــا . . . مـُـواظــبــم بــاش . . . قــَـلــبـَـم . . . هـَـنــوز . . . زنــانــه مــی تــپــد . . . !!

 تو خودت را رنگ زدی، تا شیبه خاطرات این آدم ها باشی؟
شاید فراموش کردی، که این آدم ها رنگین کمان را با دروغ های خود رنگ میکنند!
تو برای آنها، حتی معنی بی رنگی را هم نداری !
کاش سیاه و سفید بودی!
تا باورشان میشد، تو شیبه دروغ های رنگیِ آنها نیستی!
شبیه حقیقتِ خودت هستی!

 تـن تـو آهـنگی است

و تـن من کلمه ای است

که در آن می نـشیند

تا نـغمه ای در وجود آیـد

سروده ی که تـداوم را می تـپد

در نگاهت همه ی مهـربـانی هاست:

قـاصدی که زنـدگی را خبر می دهد.

و در سکـوتـت همه صداها

فـریـادی که بـودن را

تـجربـه می کـند.

احمد شاملو

 در غمگين ترين لحظات زندگيم شادم که کسي نميداند که چقدر غمگينم . . .

.

آسمان ابری دلم    

سخت بارانی است امشب

    ومن در کشاکش دردی پنهان 

درون سینه ام با خودم 

    در جنگم ببار باران 

 به گمانم آرزوهایم* را،
همین گوشه ها...
یک جایی حوالی تو*..
یک جایی پشت پلک چپت جا گذاشته ام...

از آرزوها* که می پرسند،
دلم*...
همه ش سراغ چشمانت* را می گیرد...

 در قید غمم، خاطر آزاد کجایی؟

تنگ است دلم، علت فریاد کجایی؟

با آنکه ز ما یاد نکردی..

ای آنکه نرفتی دمی از یاد کجایی؟

.

.

.

خواهم ز خدا خسته و درمانده نباشی / محبوب خدا باشی و شرمنده نباشی

ای دوست الهی در این عالم هستی / سرزنده بمانی و سرافکنده نباشی . . .

با تو شادمانم...

برای تو می نویسم....

به دور از وزن و قافیه...

صادقانه تو را می خوانم ای بهترینم..

بی هیچ پرده پوشی سخن می گویم...

من هم انسانم و پر از حس های انسانی...

ميخواهم اعتراف كنم به آرزوهايي كه براي هميشه آروز مي مانند

دلم ميخواهد زانو بزنم و اعتراف كنم كه چقدر بي نهايتي در من!

من محبت واقعی تو را می خواهم...

 شب در آن حجم عميقش آمد
زهر تنهايي در کام شبان ريخته اند
ريشه قهر تو در خاک نگاه
مي خاموشي در جام زمان ريخته اند
اشکهايي چه غريب در هجومي لبريز
آب تعميدي برعشق نهان ريخته اند
عمر طولاني بي حرفيها در دل هر ديدار
طعم بي برگي به تن نارونان ريخته اند
من کجايم تو کجا؟هق هق فاصله ها
حرفي از پايان را به لب قاصدکان ريخته اند.

 «یک نفر با اسب می آید 

که مردی از تبار روشنی 

سارا نمی داند کدامین روز آدینه 

ولی با بغض می گوید 

که او یک روز می آید»

دلم می گیرد از دلگیری مردان تنهایی

که شب هنگام

سر به زیر افکنده

شرم خالی دستان خود را ،

در کویر مهربانی

چاره می جویند

دلم می گیرد از این سفره های کوچک بی نان

ودستان نحیف کودکی یخ کرده ، بی فرجام

نگاه سرد و رد این هزاران سیلی بر گونه

و از احساس آن مردی که با تردید ، با اندوه

بر روی قامت شب می نویسد:

تا طلوع صبح راهی نیست

خدا را ای عزیزان مقوا فرش و آسمان شولای هم کیشم

با چه کس گویم

 بی انصاف با کدام لالایی وجدانت را خوابانده ای

که اینچنین بیخیال ما شدی . . .

.

.

.

یاد تو" پرچم صلحیست میان شورش این همه فکر . . .

 عاشقان هرچند مشتاق حال دلبرند / دلبران در عاشقی از عاشقان عاشقترند . . .

.

.

.

در این شب ها اگر باران چشمانت فرو ریخت / کویر قلب ما را هم دعا کن . . .

تورا گم میکنم هر روز و پیدا میکنم هر شب

 با دوست عشق زیباست ، با یار بیقراری / از دوست درد ماند و از یار یادگاری

.

.

.

اگر یاد گلی کردی نگاهی بر رخ خود کن / اگر یاد خزون کردی نگاهی جانب ما کن . . .

 قدسیان را عشق هست و درد نیست

درد  را  جز  آدمی  در  خورد  نیست

هر  كه  او  خواهان  درد كار  نیست

از  درخت  عشق  بر خوردار  نیست

گر تو هستی  اصل عشق و  مرد راه

درد خواه   و  درد خواه  و   درد خواه

 دلا تا تو زمن دوري نه در خوابم نه بيدارم  

نشان بيدلي پيداست از گفتار و کردارم

دلا تا تو زمن دوري ندانم بر چه کردارم

مرا بيني چنان بيني که من يکساله بيمارم  

دلا با تو وفا کردم کزين بيشت نيازارم

بيا تا اين بهاران را به شادي با تو بگذارم

 خاطراتت صف کشیده اند !
یکی پس از دیگری …
حتی بعضی هاشان آنقدر عجولند که صف را بهم زده اند !
و من …
فرار می کنم
از فکر کردن به تو
مثل رد کردن آهنگی که …
خیلی دوستش دارم خیلی !
.
.
.
شاید تو…
سکوت میان کلامم باشی!
دیده نمیشوی
اما من تو را احساس می کنم!
شاید تو ….
هیاهوی قلبم باشی!
شنیده نمیشوی
اما من تو را نفس می کشم!
.